آمادگی دانشجویان رشته مامایی برای خودراهبری در یادگیری

زمینه و هدف: با توجه به تحولات روزافزون دانش و رویارویی مداوم با ابعاد تازه روش های درمانی- مراقبتی نوین، خودراهبر بودن در یادگیری یکی از مهم ترین صلاحیت های حرفه ای دانشجویان رشته مامایی محسوب می شود. از این رو، بررسی عوامل اثرگذار بر فرایند خودراهبر شدن این دانشجویان در یادگیری اهمیت بسزایی دارد. هدف از این مطالعه، تعیین میزان آمادگی دانشجویان رشته مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد برای خودراهبری در یادگیری و تعیین عوامل مؤثر بر آن بود. روش کار: در مطالعه توصیفی- تحلیلی حاضر، 170 نفر از دانشجویان مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد رشته مامایی و دکتری تخصصی بهداشت باروری دانشگاه علوم پزشکی مشهد شرکت نمودند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسش نامه خودراهبری در یادگیری fisher و پرسش نامه بررسی عوامل مرتبط با خودراهبری در یادگیری بود. تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار spss و با استفاده از روش های آماری توصیفی و استنباطی انجام شد. یافته ها: میانگین سنی مشارکت کنندگان، 71/5 ± 03/24 سال بود. 7/70 درصد دانشجویان نمره بالایی در آمادگی برای خودراهبری در یادگیری داشتند. تفاوت معنی داری در نمره یادگیری خودراهبر دانشجویان بر حسب مقطع تحصیلی، رده سنی، میزان علاقه به رشته تحصیلی، وضعیت تأهل و نوع اشتغال مشاهده شد (050/0 > p). نتیجه گیری: مطابق با نتایج حاصل از پژوهش حاضر می توان با توجه به میزان علاقه دانشجویان به رشته تحصیلی، سن، مقطع تحصیلی، وضعیت تأهل و اشتغال، افراد در معرض یادگیری خودراهبر پایین را شناسایی نمود.